Çocuk olmak vardı hayatın dar sokaklarında. Hayat dolu olmak ağzına kadar. Hayatın sizden hayat istemeye cesaret etmesiydi çocukluk. Küçücük bir yürek ve ondan kat be kat büyük bir dünya hem de renkli mi renkli. Engin denizler misali bir ufuk ve her şeyden habersiz bir kulak. Zamanı alabildiğine uzatabilmek ,hayalleri ertelemeden yaşayabilmek ve bunun için verilen onca emek…
Çocuk olmak vardı; hayatın onca kirine inat… Bataklıkta açan gül misali büyüyebilmek ve erdemli bir yaşam için ruhu koruyabilmek. Ruhunu karartmamış ve ruh karartıcıların oyunlarına alet olmamış tüm ruh sahiplerine karanfiller sunabilmek ve tüm olumsuzluklara rağmen çocuk kalabilmek…
Vee…Vee çocuk olmak vardı kurşun yağmurlarının sağanak halinde yağdığı beldelerde .Daha hayatı anlamlandıramadan başlayan soğuk bir mücadele.Anne nefesinin sıcaklığını boğan kurşuni bir ses,oyuncağa uyarlanmış nazenin ellere sunulan demir yığınları ,uykulara kurulan hain komplolar ,canilere satılmış bir yığın rüya ,yele verilmiş bir sürü özlem ,parçalanmış bir düzine umut,yıldızlara savrulmuş bir gelecek ve yaşanmamış koskoca bir çocukluk…
Çocuk olmak vardı; güneşin eteklerini toplayıp yerini geceye bıraktığı soğuk kentlerde. Gökten yağan tek şey hain kusmuklarıydı ve ayaza terk edilen güller insanlık gülleriydi. Gönderilen hiçbir kurşun hedefsiz değildi. Ve hainlerin korktuğu tek şey benim yüreğimdi.
Aslında burada çocuk olmak yoktu; çocukluğu ertelemek vardı başka baharlara. Şimdi büyüme zamanı ve bedenen büyümüşlere ruh satabilme zamanı. İnemediler gözbebeklerimden yüreğime; orada hayatın mavisi gizliydi.Tutamadılar o sıcak ellerimi; taş parçaları nasıl tutabilsindi ki... Edemediler benimle iki kelam; onlar insanlığı çoktan yitirmişti. Aklı akla verip kuramadılar bir plan; onlar çocuk değildi ki…
VEE…Çocuk olmak vardı ;çocukluğun mavisini yitirdiği bir dünyada, tüm olumsuzluklara rağmen çocuk kalabilmek ve O’na ÇOCUKÇA bir ruh sunabilmek…
