Adıyaman’ da yaşamak kolay mı sandın?
Yeni güne yeni nasıl başlanır bilmeden.
Günde kaç defa kaç şiddetinde sarsılırsın görmeden,
Adıyaman’da yaşamak kolay mı sandın?
Okula giden çocuğuna derin derin bakıp,
Yanağına belki son buseyi kondurup,
Dua pınarlarında defalarca yıkayıp,
Emin olana emanet etmeden,
Adıyaman’da yaşamak kolay mı sandın?
Gözler önünde olurken yıkımlar bir bir,
Yüreğinde korku dilinde tekbir,
Ölen umutlar, yıkılan hayaller, kaybolmuş yaşam sevinçleri,
Kabz halinde inilerken milyonlarca ruh.
Adıyaman’da yaşamak kolay mı sandın?
Depremin çetelesini ne zamandan beri tutar oldu çocuklar?
Gözlerinde telaş, yüreklerinde Cehennemi bin bir cümle:
“Anne siz ölürseniz ben ne yaparım?”
“Aynı yerde yatalım bari beraber ölelim”
“Yatağımız yan yana olsun el ele tutuşalım,
“Arkadaşımın annesi ölmüş sen ölme olur mu?
Neydi bu denli korkutan bizi böyle deli fişek?
Tatmış mıydık acep ölümü daha evvelinde,
Tatmadan ölümü bilinir mi kokusu ve korkusu?
Bizi korkutandı aslında önde gidenlerin ölüm öyküsü.
Yaşamak mıydı deneyimlediğimiz yoksa nefes almak mı?
Bin bir soruya gebe şimdilerde aklımız.
Yüzlerde ilk geceden kalma hüzün izleri,
Herkes bu kadar mı birbirine benzer ya rab?
Kaderdaş olmak bunu mu gerektirir, bilemedim ki.
Kayıplar, kayıplar, kayıplar…
Birbirine benzeyen ve işaretini aylar evvelinden veren kayıplar.
Vedalar…vedalar ve öksüz kalan duygular…
Ah yüreğimde nasibi olan kayıplar,
İçimde nakış nakış sızı ve kulaklarımda nazenin bir türkü.
Sahi gökkuşağını gören var mı aranızda?
O da mı terk edip gitti bizi.
Bak güneşe, ne zaman doğsa mutsuz ve ağlak,
Bulutlarsa hepten tepe taklak.
Bir derin bilinmezlik ki; insana eskiyi özleten,
Öyle bir muamma ki; kalbin durup aklın çaresiz kaldığı,
Bilinenin, bilinmeyene bölündüğünde elde hiçbir şeyin kalmadığı
Adıyaman’da yaşamak kolay mı sandın?.
