Yüreğim avuçlarımda kendi eksenimde kocaman dönerek tüm ihtişamıyla çekiyorum hayatı içime. Ve avazım çıktığı bağırıyorum dünya denen rüyalar ülkesine. Yankılansın diye sesim her yere ellerimle kuleler inşa ediyorum. .Hey rüyalar alıp satan tüccar, hey uyanana Cennet, uyuyana zindan olan yıllanmış virane şehir. Biliyorum kendime şahit olmak için geldim bu âleme ve şahit olduklarımı anlatmak için benden olan herkese. Olan olmuş aslında sende sadece takılı tüm suretler. Herkes imtihan sonucunu öğrenmek için burada senin yanında ve aslında herkes birbirini seyreden birbirinin aynasında. Biliyor musun seni de seviyorum aslında, sende hatıralarım, çocukluğum, sevdiklerim, geçmişim, geleceğim hâsılı sende kayıtlı tüm defterlerim. Ezel kitabının iki yüzünden biriyken ayrı görmek olmaz seni ahir âlemden. Tohum o ise sen de tarlasın. Hayat o ise sen de insansın. Su o ise sen de nefessin. Ayrı –gayrı yok aranızda. İnsan da iki kelime değil midir iki âleme tanıklık eden.
Kulağını açana nasıl da müziğini duyurur âlem, bazen bir kuş cıvıltısı, bazen bir arı vızıltısı, bazen bir araba kornası, bazen bir bebek ağlaması, bazen eş, bazen iş, bazen de aş sesiyle ama daim bir seslenişle. Her gelen sesi O’ndan bilmek midir hikmet? Her şeyin sahibi O iken, yaprak dahi izinsiz düşmezken yere kim inandırır seni senden çalan iğrenç düğümlere. Bir an bile gafil değilken hiç kimseden; bunca yalnızlık bunca korku neden? Uyurken dahi başını bekleyen var mı daha başka biri? Onca hoyratlığına rağmen senden vazgeçmeyen tanır mısın birisini. Kısacık ömre bu kadar derin hizmeti kim sunar sana Kerim olandan başka. O ne derin önemseyiş, o ne derin itina, o ne derin ince düşünce ki her şey yerli yerince. Âlem daim bir senfonide, arka fonda çalansa sadece SEVGi ‘ce. Hayat, sesten ibarettir dedi rabce; kün fe yekün.
İnsan, her şeye şahitlik eder de bir kendine bigâne. Tüm seslere aşina kendi sesine virane. Herkesle iyiyken kendine düşman, herkese deli divane, kendine ise pişman. Ah kendi ekseninde dönmeyi zarar görüp âlemlerin ekseninde kaybolan biçare. Kendine hüsra ; aleme vicdan, kendine keser ; aleme testere.Kendine kendiyle olmasaydı düşman; severdi ve sevilirdi herkes tarafından.İçinin sesini bastıralı çoktan , duyamaz oldu ne kendini ne de rabbini.Dışarıdan ararken Zilzal’i, içinde kıyametler kopmakta.Kabe’yi görmek için dualar ederken içli içli içindeki Kabe’yi sarmasın mı Ebu Leheb’ler...Elindekilere şükretmeyi unutup imtihanın kendisine verilmeyenler olduğuna inanan gaflet avcısı.Her halini kendi gibi bir acize anlatıp rezil olmayı göze alan ama şah damardan ötede olanı seccadede unutan zalim.Sebeplere sarıldığı kadar “hayrihi ve şerrihi min Allahu Teala”sözünü yüreğine indirememiş mana düşmanı.
Dünya bir rüyadır sadece uyananların kurtulacağı. İnsan, iki âlemin fihristidir; kendini okuyabildiği kadar. Allah herkese aynı mesafededir; sevgisini idrak edene kadar. Hayat , herkes için bir defalıktır; anı yaşayana kadar.Her insan bir esmadır ; tekamülünü gerçekleştirene kadar.Dünya hep aynı döner ; bakışını değiştirene kadar.Hayatın zorluğundan dem vurur durursun ; onun da bir zamanının olduğunu kavrayana kadar.Kendinle konuşmanın delilik olduğunu düşünürsün ; kendinle konuşmanın alemle konuşmak olduğunu öğrenene kadar.Kendinden kaçar da başkasına yapışırsın; sana senden gayrı kimsenin yar olmadığını öğrenene kadar.Rabbinle irtibatı kendine layık görmezsin ; herkesin seni yapayalnız bıraktığı an’a kadar.
Ey göz nuru insanoğlu! Tüm sesler ve tüm melodiler seni CENNET’e davet eder. İçindeki Cennet’i onar ki; Rabbin orda seni bekler.
